Hatırlar mısınız diye sormayacağım herkesin hatırlayacağından çok eminim...
"Saat dokuzu beş geçe,
Atam Dolmabahçede
Gözlerini kapamış,
Bütün dünya ağlamış
Doktor doktor kalksana
Lambaları yaksana
Atam elden gidiyor
Çaresine baksana
Uzun uzun kavaklar,
Dökülüyor yapraklar
Ben Atama doymadım
Doysun kara topraklar "
Elimizde kırmızı karanfil...
Öyle çiçekçiler boy boy dizi dizi değildi üstelik o zamanlar...
Ama bulurduk bir şekilde...
Kırmızı karanfil olmadı, mutlaka bir çiçekle...
Komşu teyzelerin bahçeleri o gün ardına kadar açık olurdu, istisnasız...
Rahat uyu Atam derdik, biz varız... Çocukların var, koskoca bir millet var ardında emanetlerine sahip çıkan...
Hala buna inanıyorum... Endişelendiğim zamanlar çokça olsa da ben Atama borçluyum...
Benim çocuğum borçlu.... Sen borçlusun... Bu vatan borçlu...
Biz koskoca bir milletiz Atamın emanetlerine sahip çıkan ve çıkmaya devam edecek olan...
Biz senin çocukların, senin izindeyiz Atam...
En sevdiği şarkılardan "Fikrimin İnce Gülü"