SUMMER 1993 / 93 YAZI (2017)
Kayıplarımızla başa çıkma yöntemlerimiz farklıdır... Kimimiz içine kapanır, kimimiz deliliğe vurur, kimimiz anılarında dolaşır, kimimiz sessizce ağlar günlerce, kimimiz ağıtlar yakar... Bir sürü farklı duygu içinde harmanlanırız... Bu film işte böyle bir hikaye... Ancak 6 yaşındaki bir çocuğun gözüyle bu sefer... Sessiz ama sarsıcı bir hikaye...
Yönetmen Carla Simon kendi hayatının o yazını Frida (Laia Artigas) üzerinden anlatmış... Babasıyla annesini AIDS'ten kaybettiğinde dayısıyla yengesinin yanına yerleştiriliyor. Bir nevi evlat ediniliyor.... Dayı ve yenge inanılmaz güzel bir şekilde sarmalıyorlar Frida'yı... Evin küçük kızı 4-5 yaşlarındaki Anna (Paula Robles) 'da böylelikle bir abla kazanıyor. O 93 yazı hepsi için yeni bir uyum süreci... En fazla Frida için... Bir yanda anneye ve babaya duyulan özlem... Bir yandan yeni evine yeni ailesine alışma süreci...
Oldukça duygusal bir hikaye... Fazla acitasyona kaçılmadan sade bir dille anlatılmış... Ama bazı sahnelerde yerime çaktı beni...
Evleri kırsalda bir kasabada... Bildiğin köy hayatı... Bu sebeple film inanılmaz güzel görseller barındırıyor...
Frida kendini sarmalayan yengeye yapmadığını bırakmıyor aslında. Bundan Anna'da haylice payını alıyor. Ama kızamıyorum Frida'ya... Onun her yapmış olduğu sinsi hareketinde ya da kıskançlığında daha fazla sarmalanıyor aslında yengesi tarafından. Kadın tam bir sabır örneği... Bir ara o da isyan ediyor ama ona da kızamıyorum... Onun da haklı yanları o kadar fazlaki...
Küçük Anna'ya bayıldım resmen. O kadar tatlı ve o kadar masumdu ki... Sarıp sarmalayasım geldi. Aslında iki çocuk oyuncu da harikaydı. Çok güzel bir iş çıkartmışlar.
Beni en çok sarsan Frida'nın annesine Meryem Ana ikonu aracılığıyla hediyeler göndermesiydi... İlk başta algılayamadım, sonra sonra içimi içimi ezdi o sahneler...
Kesinlikle çok iyi kotarılmış bir film...
Ölümün kabullenilişini bir çocuk gözüyle izlemek isterseniz kesinlikle bu film doğru bir seçenek... Ahhh güzel Fridacım ♥
Bu film hakkında ne yazsam az gelir aslında... Çok yavaş ilerleyen ama hayatın akışında hiç abartmadan olduğu gibi anlatılmış bir hikaye olduğu için hiç sıkılmadan izledim. Bazen gülümsetti, bazen hüzünlendirdi, bazen sinirlendirdi, bazen de içimi ezdi.. Karakterler tam yerindeydi, olması gerektiği gibi...
Sonuç olarak ben bu filmi OLLLDUKKÇAAAA SEEEEVVVDDDİİİMMMM... Fırsatınız olduğunda kesinlikle izlemenizi tavsiye ederim. İnanın pişman olmazsınız. Sakin kafayla izleyin ama... Frida'nın hikayesini sizde seveceksiniz.